Afsluiten

Oef, we zijn bijna een maand verder, en nog heb ik geen foto’s gepubliceerd! Ja, heb ik daar wel een goed excuus voor? Toch wel, mensen.. alhoewel, ik denk er een goed excuus voor te hebben. De ruim 5600 foto’s en filmpjes, die we op 3 toestellen gemaakt hebben, zijn toch wel wat lastiger uit te zoeken, dan dat ik dacht. Mijn camera heeft een hapering gehad, en pas daarna liep de tijd echt synchroon met de andere twee, dus nog een reden… Ik heb besloten om alles apart door te nemen en daarna alles samen te bundelen, iets wat toch het beste blijkt te werken, alleen zit ik dan nog met een issue rondom de tijd. Ik werk weer volledig, en tot nu toe zijn we geregeld gedurende het weekend in Luxemburg wezen kamperen. Dus… Maar dit weekend wordt de caravan weer gerepatrieerd, om schoongemaakt te worden en voor een half jaartje te gaan stallen. Zijn winterslaap, en dus een hernieuwde kans om een album te kunnen publiceren en een fysiek fotoboek te maken. Hehe…

We sluiten dan daarmee ook mijn droom en bucketlist af. We zullen vrolijk verder gaan motorrijden, hoor, en wie weet ook wel weer in Amerika, maar dat heeft dan niets meer te maken met mijn ziekte, de kanker, waarmee ik gestreden heb, en die ons gezin stevig doorheen gerammeld heeft, en die mijn kijk op het leven grondig veranderd heeft… 

Uiteraard blijf ik onder controle. Ook deze maand is het weer zover, en het wordt weer een grondige ook… Natuurlijk spelen de zenuwen weer een beetje op, maar dat zal blijven. Ik ben nu eenmaal kankerpatient, hè. Daar kom ik nooit meer vanaf (al ben ik toch al wel deze maand anderhalf jaar kankervrij..!)

Ik heb overigens wel besloten, om niet alleen mijn bucketlist met de fotoreportage van de Route 66 af te sluiten, ook de sponsoractie is afgesloten. We hebben 1251 euro opgehaald (als tenminste iedereen de toegezegde bedragen voor het einde van de maand gestort heeft – oproep!!) en daar ben ik best trots op, en het KWF blij mee. Ik moet nu nog een verslag van de reis schrijven voor Stichting Stomaatje (mijn stomaatjes) en voor het KWF, dat heb ik ze toegezegd. Gaat goed komen.. En verder zal ook met de foto’s dit blog worden afgesloten. Waarom? Ik heb mijn verhaal verteld, mijn belevenissen en gevoelens met je gedeeld over het krijgen van kanker, ondergaan van chemo, krijgen van bestralingen en geopereerd worden, zelfs tot en met mijn stoma, mijn grote levensredder en het  inlossen van mijn bucketlist. Het is goed, ik heb mijn tweede leven nu en mag met mijn leven verder. Ik ben er zielsgelukkig mee, en ik niet alleen, maar ook Yvonne en de kinderen. Het verhaal is af en ik hoop nergens meer op terug te hoeven komen. 

Ik stop er dus bijna mee, alleen de foto’s nog en dan is het definitief… dan ga ik weer verder bloggen op ons al-oude familieblog, nijnatnet… 

En uiteraard  wil ik jullie, mijn vast lezerspubliek, vast bedanken, dat ik mijn hart aan jullie mocht uitstorten… Dank je wel…

Foto’s uitzoeken…

Gelukkig hebben we nog een weekje vakantie. Ik zal alle foto’s en filmpjes moeten gaan uitzoeken. De bedoeling is om een fotoboek van de reis te maken – het was zo mooi, dat moet echt niet enkel op de schijf van de pc blijven staan.

Bedoeling is tevens om de foto’s te delen met onze mede-reizigers via een link van Matts. Ik ben benieuwd, of dat door iedereen zal gebeuren, al zou dat erg leuk zijn, omdat je zo ook wat meer kans hebt om foto’s met jezelf erop te krjgen. 

Nogmaals: het was fantastisch, en ik zou het desgevraagd zo weer doen… De reportage ga ik ook aan dit blog koppelen, maar aub even geduld…

Naar huis via Toronto

De dag mocht weer vroeg beginnen, want het eerste busje naar Los Angeles International Airport vertrekt al om 7:00 uur, dus was de wekker gezet om 5:00 uur, zodat ik mijn darmen bijtijds gespoeld kon hebben. Ondanks alles eindigt zoiets toch in wat haastwerk, want het busje missen is eigenlijk geen optie. De koffers afvullen, letterlijk totdat de ritsen strak staan en dan meteen alles mee naar beneden, naar de lobby, wachten op het busje met een inderhaast uit de ontbijtzaal meegenomen glas sinaasappelsap en een banaan. Maar we waren op tijd en konden mee.

De chauffeur laveerde ons snel en behendig door het nu toch echt wel wat rustigere verkeer in die grote stad. We konden mooi nagenoeg recht voor de deur van de Air Canada balies uitstappen, waar het ook nog vrij rustig was. Boardingpassen printen via de terminalpalen, koffers afgeven en dan door naar de security scan. Er werd geen acht geslagen op de inhoud van onze koffers (de iPad en de Samsung tablet), maar ik zou toch echt wel iets bij me hebben. Ja ja, ik had al gezegd, dat ik een stomadrager ben, en had zelfs mijn shirtje al opgelicht, maar ik moest door naar de full body-scan. En ook daar was niets meer te zien, dan iets op mijn buik, wat uiteraard mijn stomazakje was. Ha, piece of cake, he.. Niets te vinden, en er was ook niets. 

Op naar Gate 28, wachten op ons toestel, waar op een gegeven moment ook Peter en Mandy aankwamen, waarbij Mandy in een rolstoel zat. Op het laatst, na het ontbijt, had ze een zweepslag in haar been gekregen, en dat loopt niet echt lekker.. Nou ja, wel op een best moment, toch? De vlucht gaat op tijd, hier en daar een beetje met turbulentie, maar hij was wel mooi, over het Amerikaande woestijngebied waar wij ook voor een deel gereden hebben. Ik had overigens bij de take-off wel even een “hum” momentje, met een traan – mijn bucket-list is nu leeg, mijn item ingelost, en mijn, nee, ons leven moet weer verder. Ik heb het maar even ingetogen voor mezelf gehouden…

In Toronto moesten we overstappen voor de vlucht naar Amsterdam. Vooral doorlopen, was het devies, want we konden onmiddellijk boarden. Yvonne heeft nog snel wat eten en drinken ingeslagen, dat wel, want de vorige vlucht betrof eten tegen betaling, en dat risico wilden we nu niet nemen. Het is al donker, wanneer we opstijgen, en we zitten niet aan de raamkant. We krijgen wel wat eten, nog lekker ook, kijken nog een filmpje en proberen dan wat te slapen, wat voor mij niet zo meevalt met een pratend en flikvlooiend stelletje naast me. 

 Net na 10:00 uur landen we op Schiphol. Na de ID controle en ophalen van de koffers nemen we afscheid van de groep, deels ook via Whatsapp – borrelen we nog een keer na? We lopen langs de douane – niets aan te geven – en komen in de ontvangsthal, waar Jos al met Baloo staat te wachten. We zijn moe en blij. Op naar huis, Jos!

Barstow – Santa Monica (Los Angeles)

Het was een beetje al een weemoedige dag vandaag, maar ook weer niet. Het einde van onze reis komt steeds naderbij, en we gaan dat doelwit, de Pier van Santa Monica vandaag bereiken.

We gaan (ook letterlijk het stopwoord van reisleider Jan) verder door de Mohave Woestijn, nog even langs Elmer’s Bottle Tree Ranch in Oro Grande, tot we ineens in weer een andere wereld belanden, in de bergen, waar langzaam meer vegetatie te vinden is en het droge woestijnachtige verdwijnt.

We komen aan in Wrightwood, in het Angeles National Forest. Vanaf hier mogen we rustig op eigen gelegenheid 32 miles afleggen door de bossen. Prachtig! Helaas waren hier ook de bosbranden, enkele weken geleden, maar ik verwacht, dat het hier weer snel wat groener gaat worden. De weg kronkelt omhoog en omlaag door de bergen, goed voor diverse foto-momenten.

We stoppen bij Newcomb’s Ranch voor lunch, maar die kunnen niet snel genoeg leveren, Charles en zijn zonen waren er als eersten, en die wachten al 45 minuten op hun eten. We rijden door, nog 25 miles op eigen gelegenheid door de prachtige natuur, en dan even wat eten en drinken bij een pompstation in La Cañada Flintridge en de laatste briefing voor we doorrijden naar Santa Monica.

Dan rijden we verder, de superdrukke en 8 banen brede snelwegen van Los Angeles op. Dicht bij elkaar rijden, in baksteen formatie, is het devies om elkaar niet kwijt te raken. Uiteindelijk zien we de afslag Santa Monica, de spanning om niet op het laatst nog te crashen schakelt om naar een brok in mijn keel… we rijden nog een stuk door de stad, en dan zie ik in de verte de boog, die de Pier aanduidt… mijn ogen tranen…

Nog even verder, naar de parkeerplaats… Daar aangekomen stappen we gezamenlijk af, we vliegen elkaar om de halzen, we zijn allemaal geemotioneerd, we hebben deze monstertocht, die prachtige tocht door de US, helemaal uitgereden. En mijn  bucketlist is vanaf nu leeg… Respect voor allemaal!

Uiteraard lopen we met zijn alle  de Pier op, waar het “End of Trail” bord staat, voor de fotografische bevestiging. Nog even rondkijken, de laatste souvenirs kopen, het ontvangen van de Route66 wing van Jan en dan rijden we weer achter Jan aan, naar ons laatste hotel, waar we ook de motor zullen achterlaten.

We douchen, reorganiseren de bomvolle koffers nog verder, en gaan om 19:30 uur gezamenlijk eten bij de lokale buffet chinees. Een waardige afsluiting. Morgen al vroeg naar het vliegveld, nu is het bedtijd…

2016-10-30-18_09_55