K-blog.nijnatnet.nl

Oef! Weer een snikhete dag vandaag! We gaan dwars door de Mohave Woestijn terug richting de Route66, die we gisteren voor Las Vegas even verlaten hadden. We tanken eerst nog in Vegas, zodat we veilig bij de volgende tankstop kunnen komen, het is net na 9, maar de behoefte aan schaduw is al groot met temperaturen boven de 30 graden.

Dan gaan we via de interstate naar onze laatste tankstop van gisteren. De doorwaai jacks en de koelvesten doen goede dienst, terwijl we met 60 tot 80 m/u over de snelweg denderen. Uiteraard met Camelback op de rug, om nog wat te kunnen drinken.

Na de interstate rijden we de Route66 weer op en we rijden tevens al ras California is, de laatste US  staat, die we tijdens onze reis zullen aandoen. We stoppen voor een foto-moment bij het allereerste Route66 teken op de weg, een waar velen ook al voor een foto gestopt zijn. Uit de speakers van Jan’s Harley klinkt – hoe kan het ook anders – “Hotel California” van de Eagles. Een gedenkwaardig moment, als in een film…

Onze lunch-stop is midden in de desert, bij een pompstation met shop en zitje. Je vraagt je af hoe mensen van zoiets in de woestijn kunnen leven. We eten een broodje, drinken weer een liter Cola weg, want gedronken.. dat zal er… Onderweg rijden we langs een dode vulkaan, de as kleurt nog steeds de woestijn grauw en grijs. We volgen de oude Route, langs de nieuwe interstate en de spoorlijn. Soms claxonneren de vrachtwagenchauffeurs, en soms klinkt de hoorn van de locomotieven als groet naar ons. Uiteraard zwaaien we terug, net als naar collega-bikers op de Route.

We stoppen weer bij een oud motel met huisjes en een pompstation. Roy’s Motel & Cafe, redelijk verlaten, behalve het pompstation, maar een echt jaren ’50 icoon, dat nog trots zijn uithangbord met neon toont in de zinderende warmte van de zon. Het is 45 graden, en dan ook nog een heet motorblok tussen de benen, warm? Best..

Dan rijden we verder, over de interstate naar de eindbestemming van  vandaag. Het is te warm om de Route te blijven volgen. We naderen Barstow snel, de gas staat stevig open wat tenminste voor wat doorwaai zorgt, al is de wind echt niet koel. Bij het hotel neem ik een biertje uit de enorme koelbox achterop Justin’s truck. We hebben het weer gehaald. Nu nog de spullen naar de kamer en dan eerst het zwembad in…

‘s Avonds hebben we gegeten bij Tony’s Steakhouse & Buffet. De chinees leek nl. niet vers en we hadden meer zin in wat anders. Een goed lapje vlees, een rustige ambiance. Toen we klaar waren bleken er meer van de groep dezelfde gedachte te hebben gehad, want wie kwamen er binnen? Vervolgens hebben we de koffers gereorganiseerd en zijn we ons bed in gedoken. Morgen is de laatste dag op de motor. Wel een beetje jammer…

Vandaag is het een woestijn-dag. We rijden door de Mohave Woestijn, een dor landschap met Yucca’s, wat struikjes en wat palm-achtigen, en het is warm, erg warm, wat mijn concentratie niet ten goede komt. We stoppen eerst bij een oud herbouwd pompstation Cool Springs, dat een film-historie heeft. Zie hier..

Het eerste stuk gaat over een origineel stuk route66 de bergen in naar Oatman, een oud goudzoekersplaatsje. Wat Amerikaanse haarspelden en de sitgreaves pas op 1113 meter hoogte, met mooie uitzichten vormen krenten in de pap. We hebben er rustig gereden, zodat Yvonne het nodige kon vastleggen vanaf de duozit.

Oatman is leuk,redelijk origineel en cowboyachtig. En er lopen net als op de weg ernaartoe ezels, nazaten van de oude pakezels van de miners.

Dan gaat de tocht verder, richting de Hooverdam, ook een nationale bezienswaardigheid, die in de Colorado Rivier ligt, ter hoogte van de Black Canyon, bij Boulder City. Tijd voor foto’s en dan verder, het laatste stuk naar Las Vegas, over de interstate. Ik ben moe, je zit op de motor, alsof je rijdt in een heteluchtoven, en dat is niet prettig.

Aangezien we wat te vroeg in Las Vegas aankwamen zijn we eerst in de geairconditionde Harley Davidson dealer gaan rondneuzen. Mooie dingen, alweer, goedkoper dan thuis, maar nog steeds duur. Maar ik ben erg tevreden met mijn Midnight Star.

Tenslotte inchecken in het motel en douchen, erg welkom! Uiteraard hebben hier ook de kamers een grote airco, dus zijn ze koel. Om 18:00 uur zzijn we met Justin Las Vegas ingegaan, om de strip te bekijken. Groot, kitch, nep, maar wel leuk. We eten in het Rainforest Cafe, waar a la de Efteling een compleet regenwoud is nagebootst. Het uitzicht op de strip is mooi. We zien het donkerder en drukker worden. De neonreclames flitsen je rond de oren.

Pas na 22:00 uur waren we terug op onze kamer, waarna we supersnel ons bed opzochten. Morgen is het weer vroeg dag…

De route zou vandaag minder lang zijn, dus mochten we “uitslapen”. Om 9 uur vertrokken we, met als eerste stop het plaatsje Ash Fork, voor foto’s zoals bij De Soto’s barbershop en voor wat shoppen en een groepsfoto bij Zettlers.

Vervolgens op naar Seligman, waar de revival van de Route66 begonnen is, en waar de Main Street, de “strip”, grotendeels toegewijd is aan de Route66. Onderweg zijn we ovrigens nog even gestopt om een van de originele Route66 bruggen over het spoor te aanschouwen, naar dat was niet interessant genoeg voor een plaatje. We hadden in Seligman de gelegenheid om alles goed in ons op te nemen en om te shoppen (what else?) en wat te nuttigen. De motoren stonden netjes in een rij naast elkaar geparkeerd en waren voor de andere aanwezige touristen (uiteraard Japanners, met touringcars tegelijk) al een attractie op zich, waar de zich vooral direct naast wilden laten fotograferen. Fun voor ons dus..

Bij vertrek werd Jan, aangehouden door de lokale Marshall, omdat hij midden op de weg stil stond, te wachten op het vertrek van de groep. Het leek heel wat, maar de man bleek hem nog te kennen van een eerdere Route66 reis, dus even bijpraten met alle zwaailichten aan, spannend! Geen bekeuring, dus, maar wel een leuk plaatje voor alle omstanders met een camera, die ons ook al vastgelegd hadden. Toch geinig.

Onze volgende stop was de Grand Canyon Caverns Inn, voor foto’s van de uitgestalde oude auto’s, dan weer snel verder richting de lunch, maar eerst nog een stop bij Hackberry General Store, voor foto’s. Het beoogde tentje voor de lunch bleek gesloten te zijn, dus snel een stopje langs de weg bij een tankstation zonder brandstoffen (werkelijk, alle pompen bleken “out of service”), waar nog wel wat te eten te krijgen was.

Hierna zijn we doorgereden naar Kingman, waar we wat te vroeg bij het hotel arriverden, en dus eerst maar even bij Danny’s echt geluncht hebben. Daar heeft Justin ons ook de sleutels van onze kamers gegeven, waarna we nog even lekker het ijskoude zwembad ingegaan zijn.

Het avondeten was ook bij Danny’s, was gezellig met Henny en Yvonne en Paul en Annemieke erbij. Nadien nog even bijgepraat met Karel en Monique en vervolgens naar bed, maar niet voordat ik een zakjeswissel gedaan had – diarree, was het van het eten?

Vandaag blijven we in Williams, dus geen gezeul met onze bagage. Velen met ons zijn hier blij mee. We hebben eerst gezamenlijk ontbijt in een restaurantje in het centrum van dit plaatsje, omdat het motel geen ontbijtservice biedt. Niet getreurd, wel een aardige wandeling op nuchtere maag…

Dan vertrekken we naar de Grand Canyon, een van de beoogde hoogtepunten van onze reis – we zijn allemaal benieuwd. Maar eerst even stoppen bij een souvenirwinkeltje a la wilde westen (ben de naam even kwijt, die komt nog wel). Foto’s maken, ondanks dat het niet mag, en sommigen kopen weer wat van de indiaanse eigenaren.

We rijden door naar de helicopterluchthaven van Papillion Grand Canyon Helicopters. Jan en Justin checken ons in, en ieder wordt gewogen voor een gebalanceerde vlucht. Op naar de safety briefing, met een aardige cabaretier-achtige man, die e.e.a. begeleidt. Dan mogen we naar de wachtruimte – het wachten duurt niet lang, wij gaan met Elbert en Petra naar het platform, waar onze heli al snel aan komt vliegen.

De vlucht is zijdezacht, en zo langzaam in vergelijking met een vliegtuig. Interessant! Rustig glijden we naar de reusachtige kloof, terwijl we zijn best filmen en fotograferen (ik zelfs beide, dus de handen vol). En echt, mensen, zoiets is zo ongelofelijk spectaculair, en de schoonheid en grootsheid is echt niet te beschrijven! Je moet het met eigen ogen gezien hebben, wil je weten, wat ik bedoel. De Colorado Rivier, zon, regen, vorst en wind hebben hier een werkelijk sprookje gecreeerd, dat zijn weerga niet kent. Diverse kleuren, diepteverschillen en een enorme wijdsheid. Ik ben er stil van, ook dit mag ik nog meemaken, heb moeite om mijn tranen onzichtbaar te houden.. Dit is onvoorstelbaar.

Na de vlucht, als iedereen weer terug met de voeten op aarde staat, blijk ik niet de enige te zijn met dit soort overweldigde gedachten. Het is nu eenmaal een soort wereldwonder van de natuur.

Maar we gaan verder, het Grand Canyon National Park in, waar we enkele uren de tijd krijgen om rond te kijken. Eerst even lunch, met de 3 heren Bos, Yvonne en Henny, Paul en Annemieke bij het Visitor Center (geloof ik, nog ff checken). Dan op pad, naar de verschillende uitkijkposten, waar we weer de Canyon kunnen bekijken en vastleggen.

Afgesproken was om om 15:00 uur bijeen te komen op de laatste post, Desert View, vanwaaruit we dan verder zouden rijden richting Cameron en Flagstaff. Tussendoor nog een tradingpost van de Navajo indianen aangedaan, waar enkelen weer hun slag sloegen, uiteraard. Het landschap is nog steeds geweldig mooi. Dan verder, via Flagstaff dan weer Route66. We stoppen nog bij een oud pompstation en huisjes verhuur, waar de beginscene van de memorabele film Easy Rider is opgenomen. Dat werd alweer fotograferen!

Vervolgens rijden we verder, een stuk interstate 40, met de laagstaande zon recht op ons vizier terug naar het hotel.

Yvonne en ik eten simpel deze keer, met een broodje van de versshop van de nabij gelegen supermarkt, om op tijd ons bed in te gaan. Continu topsport kost wel zijn tol, moet ik toegeven, al houdt mijn stoma zich uitstekend!